Po pierwszych dwudziestu minutach cieszyłem się z tego, że to już ostatnia kolejka. Jeśli miałbym oglądać kolejne tego typu popisy naszych grajków odczuwałbym to, co rodzice bohaterów kanału Matura to bzdura – wstyd, porażka, zażenowanie. Na szczęście Legioniści się przebudzili i strzelając trzy gole zachowali przyzwoitość. Powiedzmy sobie otwarcie, pokonanie Śląska w obecnym sezonie to dla nas taki sam obowiązek, jak dla lekarza posiadanie barku pełnego koniaków.

Był sobie chłopak. Nazwijmy go Kacper. Z warszawskiego Ursynowa. Wymyślił sobie, że będzie piłkarzem. Marzył o grze w klubie, któremu kibicował, na mecze którego zabierał go ojciec. Znacie taki banał o tym, że marzenia, jeśli się czegoś bardzo pragnie, spełniają się? Z jego pragnieniami właśnie tak było i gra w swoim wymarzonym klubie. Zazwyczaj robi to bardzo dobrze, a i drużyna w obecnym sezonie prezentuje się powyżej oczekiwań. Nic więc dziwnego, że Kacper wszedł do bramki we Wrocławiu pełny optymizmu. Jakże się zawiódł. Zapraszamy na relację z meczu ze Śląskiem z perspektywy naszego bramkarza.

Obecny rok dla kibica Legii nie był najprzyjemniejszy – szczególnie jego pierwsza połowa. Na szczęście, co najgorsze już minęło, a na ostatnie 6 miesięcy możemy spojrzeć z uśmiechem na ustach. Aktualnie jesteśmy przed ostatnim meczem w tym roku, a później czeka nas długa przerwa. 

W poprzedniej relacji pomeczowej pisałem coś o powiewie optymizmu. Oddaje się pod pręgierz wam i redakcji. Po prostu się nie znam. O matko, jaki to